1475 - Dark Rooms

می دونید من کلا موزیک های روز ایرانی رو دنبال نمی کنم

اما یه چیزایی هست در مورد آهنگ
سیگار صورتی زد بازی
که دی جی تازه کار توقع نداره پلی که بشه
همه تو پارتی حسابی باهاش حال کنن!

روایت موزون داستان های قدیمی همیشگی،
رازهای ناگفتنی، زخم های کهنه و ناپوشاندنی،
که هیچ کس در مواجهه با آدم های تازه رو نمیکنه،
یا اگر تابلو شه به رو نمیاره،
ولی گفته می شه لابلای خط های توی آهنگ،
همه هم خوب می دونن،
چون همشون
یه جوری قوانین نانوشتهء رابطه های سگی این روزای این گوشهء دنیان،
که انگاری می خوان پنهان بشن
پشت لبخند های زورکی ای
که صرفا یا مشروب شاید با انقباض دادن لپ ها بوجود آورده
یا دو تا پک از یه رول وید که همین الان یکی از جلوی چشمای تو رد داد
واسه یکی اون طرف تر و هر کی که این وسط حال کنه یکی دو پک بدزده.

باز هم
بازی درآوردن لمس دستای سرد و متزلزلی که
توی دستای تو می خواد جا پیدا کنه
یا با سر خوردن روی رون های تو
اعلام سرسپردگی کنه
پر از تنش
پر از خواهش
عرق کرده
با گرمی هوای روزهای تابستون
و تن های رقصنده
سعی می کنن ادعا کنن گرم گرمند
زنده هستند و آتیش می زنند...

یا دل داغون یکی از همین دخترایی که
یکی دو ساعت دیگه
دم صبح که شد
هر چی بهشون بگی موافقت می کنن
کفشاشو در آورده
پابرهنه و بی پروا باهات می رقصه
تهییج شده
و فقط می خواد لبخند بزنه
یه پسر مو فرفری قد بلندو دیده
و شاید
شاید!
می خواد یه سری چیزارو
حتی واسه یه شب هم که شده
با یه سری چیزای دیگه فراموش کنه.

چیزهایی به تاریکی فضای خونه،

چیزهایی که شاید دی جی،
اونقدر سرش به میکس کردن
یک آهنگ تو گام دو مینور
با یکی دیگه تو تمپوی 128 گرم بود
که ندید و نفهمید.

پی نوشت: این نوشته مال تابستون پارساله.