جمعه شب یه عکس توی فیس بوک دیدم
از یه تخت خالی بیمارستان...
دوستم پایینش نوشته بود: یکی هست که دیگه نیست...
نگران شدم... چیزی برای دوست من و اطرافیانش اتفاق افتاده بود؟
البته که اون "مرتضی پاشایی" بود.
دوست من متال گوش میکنه و
احتمالا "مرتضی" خوانندهء مورد علاقهء همسرش بوده
و این موضوع که اینقدر تحت تاثیر قرار گرفته بود برای من جذاب شد
کنکاش کنم ببینم "مرتضی پاشایی" کی بود.
من اون رو نمی شناختم، موزیک اش رو هیچ وقت گوش نکردم،
هیچ وقت از این سبک موسیقی خوشم نمیومد،
ولی اینکه ببینم مردم برن بیرون بیمارستان آهنگاش رو از بیرون براش بخونن
خیلی کار زیباییه! هنر و هنرمند باید تاثیر گذار باشه:
باید همین جوری باشه!
باعث یه چنین کارهایی بشه که در حالت عادی و معمولی و روزمره اتفاق نمیوفته!
من مرتضی پاشایی رو نمی شناختم و موزیکش رو هیچ وقت گوش نکردم...
یه لحظه همین جا صبر کنید... دوباره بخوانید!
ظاهرا، همین یک جمله کافیه تا مردم،
شاید همین شما و بغل دستی تون
انگ "ادای روشنفکری درآوردن" به کسی بزنید!
البته که مشخصا برای مردم عامی پوچی
که هیچ چیز ندارند به آن افتخار کنند،
تا نشان دهند کسی هستند
این دغدغه هست که به هر چیزی متوسل شوند،
انواع ایزم ها و اسم های مشاهیر غرب
ملی گرایی و فرهنگ 2500 ساله
و نوع لباس و هزار جور کار دیگه که اون ها رو "متفاوت" نشون بده،
من این را نمی دانستم
اما مثل این که درد روشنفکر به نظر رسیدن
دغدغه، عقده و درد شدیدا رایجیه!
و آدم ها آنقدر خود درگیر "روشنفکر" به نظر رسیدن اند
که فکر می کنند بقیه هم همین درد را دارند!
اون هایی که من رو از نزدیک می شناسند،
خوب می دونند اینقدر که روزانه با انواع ملیت های مختلف دنیا نزدیکم
از افرادی که فقط چند کیلومتر دورتر از من زندگی می کنند، حسابی دورم!
و این فقط بحث فرهنگ و کاراکتر لعنتی منه
که بدونش نمی تونم زندگی کنم
نیاز ندارم وانمود کنم که هستم.
پر واضحه که دم خور بودن روزانه با افراد دنیا
آدم رو از لحاظ فرهنگی و شخصیتی بعد از مدتی دچار تغییر می کنه
اگر ذهنش رو برای آشنا شدن با آدم ها و دیگر فرهنگ ها باز بگذاره!
پر واضحه که چقدر از فرهنگ لعنتی ایران،
که فقط این روزها درد و مرض و اسیدپاشی و بی ارزش بودن و بی تفاوت بودن و بی مسئولیت بودن
ازش به بیرون درز می کنه، دور میشی!
اما این موضوع باعث شد
تا گشتی به دنیای مجازی ایرانی ها،
که از قضا نمایانگر بسیار جالبی از فرهنگ واقعی مردم هستند
نوع فکرشان، نوع رفتارشان... هست بزنم!
باعث تعجبه
شاید هم تاسف
البته دیگه از تاسف گذشته،
چون که واقعیت ذات ملت همینه،
که می بینی صفحهء فیس بوک "طرفداران جناب مانا نیستانی"
کاریکاتوری منتشر کرده اند به مضمون
"مرده پرستی"
از یه تخت خالی بیمارستان...
دوستم پایینش نوشته بود: یکی هست که دیگه نیست...
نگران شدم... چیزی برای دوست من و اطرافیانش اتفاق افتاده بود؟
البته که اون "مرتضی پاشایی" بود.
دوست من متال گوش میکنه و
احتمالا "مرتضی" خوانندهء مورد علاقهء همسرش بوده
و این موضوع که اینقدر تحت تاثیر قرار گرفته بود برای من جذاب شد
کنکاش کنم ببینم "مرتضی پاشایی" کی بود.
من اون رو نمی شناختم، موزیک اش رو هیچ وقت گوش نکردم،
هیچ وقت از این سبک موسیقی خوشم نمیومد،
ولی اینکه ببینم مردم برن بیرون بیمارستان آهنگاش رو از بیرون براش بخونن
خیلی کار زیباییه! هنر و هنرمند باید تاثیر گذار باشه:
باید همین جوری باشه!
باعث یه چنین کارهایی بشه که در حالت عادی و معمولی و روزمره اتفاق نمیوفته!
من مرتضی پاشایی رو نمی شناختم و موزیکش رو هیچ وقت گوش نکردم...
یه لحظه همین جا صبر کنید... دوباره بخوانید!
ظاهرا، همین یک جمله کافیه تا مردم،
شاید همین شما و بغل دستی تون
انگ "ادای روشنفکری درآوردن" به کسی بزنید!
البته که مشخصا برای مردم عامی پوچی
که هیچ چیز ندارند به آن افتخار کنند،
تا نشان دهند کسی هستند
این دغدغه هست که به هر چیزی متوسل شوند،
انواع ایزم ها و اسم های مشاهیر غرب
ملی گرایی و فرهنگ 2500 ساله
و نوع لباس و هزار جور کار دیگه که اون ها رو "متفاوت" نشون بده،
من این را نمی دانستم
اما مثل این که درد روشنفکر به نظر رسیدن
دغدغه، عقده و درد شدیدا رایجیه!
و آدم ها آنقدر خود درگیر "روشنفکر" به نظر رسیدن اند
که فکر می کنند بقیه هم همین درد را دارند!
اون هایی که من رو از نزدیک می شناسند،
خوب می دونند اینقدر که روزانه با انواع ملیت های مختلف دنیا نزدیکم
از افرادی که فقط چند کیلومتر دورتر از من زندگی می کنند، حسابی دورم!
و این فقط بحث فرهنگ و کاراکتر لعنتی منه
که بدونش نمی تونم زندگی کنم
نیاز ندارم وانمود کنم که هستم.
پر واضحه که دم خور بودن روزانه با افراد دنیا
آدم رو از لحاظ فرهنگی و شخصیتی بعد از مدتی دچار تغییر می کنه
اگر ذهنش رو برای آشنا شدن با آدم ها و دیگر فرهنگ ها باز بگذاره!
پر واضحه که چقدر از فرهنگ لعنتی ایران،
که فقط این روزها درد و مرض و اسیدپاشی و بی ارزش بودن و بی تفاوت بودن و بی مسئولیت بودن
ازش به بیرون درز می کنه، دور میشی!
اما این موضوع باعث شد
تا گشتی به دنیای مجازی ایرانی ها،
که از قضا نمایانگر بسیار جالبی از فرهنگ واقعی مردم هستند
نوع فکرشان، نوع رفتارشان... هست بزنم!
باعث تعجبه
شاید هم تاسف
البته دیگه از تاسف گذشته،
چون که واقعیت ذات ملت همینه،
که می بینی صفحهء فیس بوک "طرفداران جناب مانا نیستانی"
کاریکاتوری منتشر کرده اند به مضمون
"مرده پرستی"
متاسفم برای هنرمندی مثل ایشون
و کلا مردم ایران که هر چه بر سرشان می آید
و هر چه می خورند از خودشان می خورند!
این در بی شعوری مطلقه
که چنین کارتونی رو در چنین زمان و شرایطی منتشر کنی
وقتی می شنوی مردمی زیبا، دوست داشتنی
رفته اند دم در بیمارستان آهنگ های مرتضی پاشایی رو خونده اند!
با هم و در کنار هم!
چرا آن ها را نمی بینید؟
چرا چنین کارهایی پوشش نمی گیرند
و یا توجه شما را جلب نمی کنند؟
چرا همیشه باید دست خر ها اخبار روزانه را بسازند؟
چرا آن کس که همیشه دردناک ترین ها و ابلهانه ترین ها را می گوید صحبتش تیتر می شود؟
این فرهنگ لعنتی شما چرا تنش فقط برای این جور موضوعات می خارد؟؟
حالا ممکن است مانا نیستانی از این موضوع با خبر نباشد،
اما واقعا ایشون با نگاه تیز و دقیق شون
به هنگام مرگ "مایکل جکسون" ندیدند
مردم همه جای دنیا
چطور یهو بعد از این همه سال انزوای مایکل جکسون
و حتی مسخره کردنش در مورد کودک آزاری
و قیافه اش و دماغش توسط حتی آرتیست هایی مثل امینم و غیره و غیره
درست دقایقی بعد ار مرگ او
همه جا پر شد از همــــــــــــــــــه چیز مرتبط با او؟
فروش آلبوم های مایکل جکسون سر به آسمان گرفت،
سایت های تورنت پر شد از دیسکوگرافی های پادشاه پاپ
هزار جور فیلم و مستند هول هولکی ساخته شد
میلیون ها نفر خودشون رو جر دادند
و هزار جور "رفتار انسانی" دیگر بعضا مضحک و افراطی که
می تواند مصداق همین "مرده پرستی" باشد!
دقیق تر بگم: می تواند معادل همین "مرده پرستی ما ایرانی ها (!)" باشد!
نادانی یک شخصیتی چون مانا نیستانی واقعا می تواند در چه حد باشد؟
و اگر کسی مثل او چنین است... دیگر مردم چگونه اند؟؟؟
***
باعث تعجب و شگفتیه
وقتی می بینم هنرمندی با سرطان از میان مردمانش رفته
و آن چه می بینم صحبت های پر از نفرت و مشمئز کننده ای است
که آرزوی مرگ برای این و آن می کنند؛
چرا این نمی میرد؟ چرا آن سرطان نمی گیرد؟!
البته که نشستن و دعا کردن البته
یک موضوع تیپیکال ایران و فرهنگ شرقیه!
مردمانی که صرفا روی ماتحت مبارک خود می نشینند
و برای درست شدن اموراتشان تنها دعا می کنند،
بدون ذره ای تلاش!
مردمان بی مصرف و افسرده و بدبختی که
در عین این بدبختی و گشادی با غرور و تکبر نشسته اند
و "فکر می کنند" بهترین های روی زمین اند
و توقع دارند آسمان باز شود
و سفارشاتشان به حضرت حق(!) با پست اکسپرس روی زمین تحویل داده شود دقیقا جلوی پایشان
و تازه آن جا تصمیم گیری بفرماند که این اخخخه یا اینکه با هزار منت قبول کنند!!
مردم احمق،
تنبل اما زیاده خواهی که،
حرف های بزرگ می زنند ولی ذره ای در حد حرف هایشان رفتار نمی کنند
بلکه استحقاق داشتن آن چیزهایی را در واقع داشته باشند
که فکر می کنند دارند!
بی خود نیست وقتی به چیزی نمی رسند
به تک تک آن هایی که تلاش کرده اند
حسادت می کنند و برای خود و آن ها توجیه می کنند
که به این موفقیت از بی ارزش ترین راه ها رسیده اند!
مردمانی که برای تمام پسرفت ها و دلایل پیشرفت نکردن شان
همیشه کسی را دارند که مقصر و سرزنش اش کنند!
یکی از بهترین آن ها کشورهای خارجی است!
مثلا:
اینگونه فکر می کنید که هر آنچه امروز بر سر شما می آید تقصیر آمریکاست!
حال بر حسب اینکه شما سلطنت طلب باشید یا طرفدار دولت جمــهوری اسلامی ایران،
اعتقادتان بر اینست که مثلا اگر جیمی کارتر رئیس جمهور وقت آمریکا پشت شاه را خالی نکرده بود
سلطنت سقوط نمی کرد،
یا اگر امروز وضع کشور همین است به خاطر تحریم های آمریکاست
بدون در نظر گرفتن تاریخچهء پر التهاب روابط ایران خصوصا بعد از زمان انقلاب و دولت آمریکا.
که هر دو گروه چه کردند به هم!
***
شما ایران و جامعهء ایرانی معنی و مفهوم زندگی را گم کرده اید!
آن هنگام که کشتن سگ مسئولیت نهاد های دولتی است
گرفتن جان یک حیوان، یک موجود زنده...
آن هنگام که اینگونه با زندگی تا می کنید...
پر واضح است که چطور بر سر خود و دیگران می آورید!
با این رفتار ها مستحق چه چیزی می شوید؟؟؟
در چشمان من،
ترجیح می دهم صحبتش را نکنم.
مسلما من دلایل خودم برای کنار کشیدن خودم و تفکراتم از فرهنگ ایرانی تا حد ممکن را
به خوبی پیدا کرده ام،
پس من نیاز ندارم با بیان اینکه چه جور موسیقی ای گوش نمی کنم (!)
یا تمام آن چیزهایی که نیستم،
نشان بدهم چه هستم!!
چون می دونید...
تمام این به قول خودتون روشنفکر نماها در ایران
فقط می خواهند نشون بدهند چی نیستند!
به این خاطر که هیچ وقت نفهمیدند یا جرات نکردند بروند و پیدا کنند
ببینند واقعا چه هستند و که هستند!
فرهنگشان بود، یا مذهبشان، یا شخصیتشان، یا هر آنچه که تابو هایشان بود
هر آن چه که جلوی پیشرفت شان را گرفت
هر آن چیزی که باعث پسرفتشان هست
همه تنها ساختهء مغز خراب خودشان بود!
تمام نمی شود ها و نشدن ها! تمام حد ها! تمام مرز ها!
تمام نفهمیدن ها! تمام تصورات تاریکی که از مردم دارید!
و در یک کلام:
تمام دیوارهایی که به دور خود می کشید!
به این خاطر که باور ندارند که بشود، خب نمی شود دیگر!
وقتی چیزی در خودت پیدا نکرده باشی،
و آن را پرورش نداده باشی،
سرگردان و آواره می شوی
مثل یک اسپرماتوزوئید دو پا،
در یک دنیای بزرگ،
هر روز می شوی: این باحاله، من این میشوم!
بعدش وقتی دیدی "خز" شد و "خز" شدی
می گویی: من که از ایناش نیستم!
یا اگر سابقه ات واسه بقیه معلوم بوده،
میگی: اون موقع ها که ما این بودیم، اینا کجا بودن!
هر روز و هر ساعت و هر دهه از زندگی
یک چیز باحال پیدا می کنی
باهاش رنگ عوض می کنی،
و هر روز 180 می زنی!
بعدش هم با یک ژست فرهیخته و کتاب خوانده میگی: زندگی شاید همین باشد...
بعدش هم عینکت را روی دماغت می بری بالاتر!
همین بی حساب کتابی
و نبود کاراکتر و شخصیت در تو است که
تا قبل از ازدواج قرتی،
بعد از ازدواج و پس از بچه دار شدن، مذهبی و نماز خون میشی.
زندگی تو هم که مثل بقیه زهرماره،
امیدی که به هیچ چیز نمی تونی ببندی
وضع زندگی ات هم که مشخصه!
غیر از این چه می شد انتظار داشت؟
***
جالبه نه؟
مرگ یک هنرمند از سرطان
اینگونه افکار دیگری را هم بالا می آورد!!
اما حرف آخر من را به یاد بسپارید!
اگر نمی دانستید،
اگر در ناآگاهی بودید در چند کلمهء بعدی خواهید دانست،
شما طرفداران مرتضی
و من به عنوان یک انسان
این مرد رو به خاطر بیماری سرطان از دست دادیم!
هنوز هم بهای سرطان را می دهیم،
و افراد زیادی از دوست و آشنا داشتیم که
در حال جنگ با سرطان هستند
یا در جنگ با سرطان شکست خورند
و در مواقعی پیروز شده اند!
یک چیز از زندگی یاد گرفتم
آن هم زندگی سخت در ایران
آن هم اینکه از تمام موضوعات دردناک و تلخ
می شود یا خود را به زمین کوفت و مدام کتک زد،
یا نکته ای مثبت از موضوع بیرون آورد تا موضوعات تلخ را جایگزین کرد!
و فکر می کنم باید به جای این همه منتشر کردن خبرهای بد،
با خلاقیت چیزهای خوب رو جایگزین کنیم،
و نشون بدیم لایق زندگی هستیم یا حداقل لایق همین "زنده گی" مردن نیستیم پس...
اگر واقعا به زندگی اهمیت می دهید،
اگر از طرفداران مرتضی پاشایی بودید،
اگر یک انسان، یک بشر هستید،
اگر می خواهید نشان دهید واقعا که هستید و چقدر متفاوت هستید،
در تهران در بیمارستان شریعتی، نمونه پلاکت برای پیوند مغز استخوان بدهید
بلکه جان خیلی از بیماران سرطانی که امید و استعداد دارند در این زندگی
و حال که دچار این بیماری شده اند،
نگران وقت کم باقی مانده شان هستند و ناتوان را نجات بدهیم!
این کار رو انجام بدید!
پزش رو هم بدید!
به این خاطر که تقریبا هیچ کس نمی داند.
یا اگر می داند اهمیت نمی دهد.
باعث شرمه که ایران،
کشور شما آریایی ها و ایرانی ها و هر آنچه که هستید و به آن افتخار می کنید
کشوریه که مردمانش در جهان خسیس ترین دهندهء پیوند مغز استخوان هستند!
و این موضوع تنها به فرهنگ و میزان آگاهی جامعه ربط دارد
و نه به آمریکا و انگلیس ربط دارد،
نه به دولت و حکومت،
نه به ملیت شما که چون ایرانی هستید هر صفت زشت و ناپسندی که دارید را با آن: "ما ایرانی ها..." گفتن های تان، به صرف ملیت به من و بقیه هم نسبت دهید!
در حالی که پیش خودتان فکر می کنید با این تیکهء: "ما ایرانی ها" خیلی متواضع هستید!
امیدوارم این کار را انجام بدهید!
من همین امروز انجام دادم
و برخلاف تصوراتم از درد،
همه چیز خیلی ساده
و در حد یک نمونهء خون دادن است!
چون می دانم
درد بیماری های مزمنی چون سرطان چقدر زیاده!
و من تنها در زندگی ام فقط دو روز و نیم در بیمارستان بستری بودم
و برای یک عمل ساده!
من تلاش می کنم
زندگی کنم،
زندگی بدهم،
و زندگی ببخشم!
و با انجام این کار واقعا می شود، اینگونه زندگی کرد!
پی نوشت: کار من با این گروه از مردم دنیا تمام شده است!
در این یک سال اخیر، مهم تر از دغدغه هایی که می توانست هر کدام یک پست باشد،
این موضوع مهم بود که: گلایه بردن و بازگو کردن درد های انسان برای کسانی که خود دلیل آن دردند
ابلهانه ترین کار ممکن است!
اما با این اتفاق، تلافی سکوت این مدت درآمد! برید خوش باشید!
1 comment:
سلام
نوشته ات با کمی این ور آن ور حرف های نگفته دل من نیز هست، تازه پیدایت کرده ام.
ایرنین ایدیت خوراک مطالعه روز های هفته های آتی من خواهد بود، بی شک.
بسیار لذت بردم.
نظرات بیشتری در بقیه نوشته ها خواهم گذاشت، امیدوارم پیروز باشی و استوار در بروز و بیان خودت، خودت واقعیت.
Post a Comment