1087 - Chicken Town

There is a small town
which Sun rises on it, from the mountains every day.
A town which is the ruin of many unfinished lives of unknown kids.
And God knows he's one of 'em.

***

There, when you leave your family behind,
They call you traitor and illegitimate.
They don't go and investigate
to figure out what made you not to
even take a one last look back
at the people you're leaving
or even think twice,
even though you're so full of breath taking sob and pity feelings.

There, When someone's heart gets broken,
They come and call you Cold Cruel animal.
They never go to find out that psychology matter
which could explain the actions of a man
who tied a naked woman who was offering herself to him to bed
put a piece of clothing in her mouth,
and then emptied a bottle of Brandy on her body
and lit a match...

There, When you kill somebody
They come and hang you and get rid of you right away.
They never go study you, to see
what made you not to let some people live,
which one of those cold damn nights
made you walk down the corridor,
and put a pillow on a beloved family member,
and pull the trigger.

Oh No!
They never go and investigate
before they change the hard chains and balls with the soft rope,
in order to find out the cause behind all those failures
in all the attempts of liking life and people,

figure out the reasoning behind all those intentional mistakes
for the sake of all those inchoate and incomplete lives,
and all those gifts of life which has been left not fully used and without an owner,
So they may write them down in Tomorrow's Children's books
or teach the Mothers of that land
to tell their children
not to do what you did with your life!

***

There is a small town
Full of souls of spoiled lives of innocent kids,
Which Sun rises on it ignorantly from the mountains everyday,
and sets as cold.

شهر کوچکی است
که آفتاب هر روز از پشت کوه هایش طلوع می کند
شهری که باعث تباهی زندگی های ناتمام خیل پسربچه های گمنام است.
و خدا می داند او هم یکی از آن هاست.

***

آن جا وقتی خانواده ات را ترک می کنی
تو را خائن و فرزند نا خلف می خوانند.
نمی آیند تو را بررسی کنند
ببینند چه چیزی باعث شد که تو
با وجود این همه بغض سنگین و حس ترحم
نخواهی حتی برای یک بار آخر
به آدم های پشت سرت نگاهی بیاندازی،
و یک بار دیگر به تصمیمت فکر کنی.

آن جا وقتی قلب کسی می شکند
می آیند و به تو می گویند سنگ دل و بی احساس.
هیچ وقت از پی یافتن آن نوع روانشناسی ای بر نمی آیند
که رفتار آن مردی را توجیه می کند که
آن زن برهنه ای که خودش را برای او عرضه کرده بود
را به تخت بست و تکه لباسی در دهانش گذاشت
و بعد، شیشهء برندی را روی بدن او خالی کرد
و سپس کبریت زد...

آنجا وقتی کسی را می کشی
می آیند و دارت می زنند و زود از شرت خلاص می شوند.
هیچ وقت نمی آیند تو را مطالعه کنند ببینند
چه چیزی باعث شد تا تو هم برای عده ای حق زندگی قائل نشوی
که یکی از آن شب های سرد لعنتی، به انتهای راهرو رفتی،
و بالشتی روی صورت یکی از عزیزان اهل خانه گذاشتی و ماشه را چکاندی.

آه نه!
آن ها هیچ وقت قبل از تعویض غل و زنجیر سخت با طناب نرم دور گردنت،
نمی آیند تحقیق کنند
تا پی ببرند به علت آن همه شکست
در سعی برای دوست داشتن زندگی، آدم ها،

دریابند استدلال پشت آن همه اشتباه های عمدی
به خاطر آن همه زندگی نیمه تمام و برباد رفته،
و آن همه هدیهء زندگی بی صاحب مانده و مصرف نشده،

بلکه بنویسند در کتاب کودک های آینده
یا یاد بدهند به مادران فردای آن سرزمین
که به فرزندان شان بگویند
این کاری که تو با زندگیت کردی را انجام ندهند!

***

شهر کوچکی است
پر از روح زندگی پسر بچه های معصوم تباه شده،
که آفتاب هر روز با بی اعتنایی از پشت کوه هایش طلوع،
و با همان سردی غروب می کند.د